Źródeł metody projektów można upatrywać już w XVI w, w procesie kształcenia architektów we Włoszech. Jednak rozwój metody nastąpił dopiero na przełomie XIX i XX wieku w Stanach Zjednoczonych, gdzie była stosowana w szkołach technicznych. Przez ten czas zachodziły pewne zmiany w rozumieniu samej metody – nowy wymiar pojęciu „projekt” nadał J. Dewey. Obecnie uważa się, że metoda projektów polega na tym, że zespół uczniów samodzielnie inicjuje, planuje i wykonuje pewne przedsięwzięcie oraz ocenia jego wykonanie.
Metoda projektów w praktyce szkolnej polega na wielokierunkowym działaniu. Może być zastosowana w każdej dziedzinie i w pracy z uczniami w każdym wieku. Metoda projektów według J. Deweya stymuluje harmonijny rozwój uczniów, ich zainteresowań, myślenia, umiejętności łączenia teorii z praktyką, motywacji, aktywności twórczej czy uspołecznienia.
Potwierdzeniem jego tezy może być podział realizowanych w szkołach projektów na grupy, z których każda oparta jest na innych kryteriach – jednocześnie pobudzając uczniów do działania w wielu sferach. Projekty dzielimy ze względu na:
– charakter działania (zorientowane na działalność poznawczą typu opisać, zbadać i działalność praktyczną typu społecznego lub technicznego) – niezależnie od typu uczniowie uczą się samodzielności, konstruktywnego myślenia, formułowania wniosków, rozwiązywania problemów itp.;
– teren działania (szkoła, działania lokalne, ponadlokalne) – metoda projektów nie musi ograniczać się jedynie do działania w szkole, do której uczęszczają uczniowie. Można zastosować ją również poza szkołą, chociażby dążąc do uporządkowania pobliskiego placu zabaw czy parku, ale mogą również ze swoimi działaniami wyjść dużo dalej (w zależności od projektu). Wychodząc poza mury szkoły placówka nie jest „oderwana od życia” zewnętrznego, a wręcz przeciwnie – tworzy się pewien element współoddziaływania szkoły na środowisko lokalne i na odwrót, co nie pozostaje bez znaczenia w rozwijaniu umiejętności społecznych czy wrażliwości na otaczający świat;
– liczba uczestników (projekt indywidualny, grupowy, klasowy, międzyklasowy) – uczniowie uczą się współpracy, odpowiedzialności za własne działania, ale i za działania innych. Ponadto działanie w grupie wpływa na rozwijanie umiejętności społecznych, sprzyja nawiązywaniu relacji i uczy kompromisu;
– program nauki szkolnej (z zakresu języka polskiego, chemii, biologii itp. ) – jak już wspomniałam, metoda projektów może dotyczyć każdej dziedziny i uważam, że nie ma tu żadnych ograniczeń;
– czas realizacji (kilkutygodniowe, semestralne, roczne itp.) – w tym przypadku uczniowie również uczą się odpowiedzialności, ale i samokontroli, ponieważ muszą wywiązać się ze swoich zadań w określonym terminie.